Reisverslag 39

Plaats: Zuid-West Turkije - Griekenland; Göcek -Fethiye - Marmaris - Simi - Kos

Datum: 16 t/m 22 oktober

16 oktober

Heerlijk geslapen, en onder een stralende zon weer wakker geworden. Er staat ook een lekker briesje. We zetten koers naar Fethiye.
Onder vol zeil bruisen we over de zee, heerlijk gewoon. De omgeving is ruig, hoge bergen, rotsachtige eilanden en een rustige zee, we lopen 6 a 7 kn.
De marina van Fethiye staat niet in onze pilot, en dat klopt ook wel want het is een gloednieuwe haven van alle gemakken voorzien. De prijs is navenant, maar we liggen er uitstekend, ook bij slecht weer kun je hier heel beschut liggen. Er hoort een luxe hotel bij met een zwembad en er is een supermarkt op de haven.
Als we eenmaal liggen komt de Jonro binnenvaren, een Beneteau 423 van een engels stel John en Rose die we eerder ook al eens getroffen hebben bij Kumlu Bükü. Leuke mensen met een geweldig noord engels accent, nauwelijks te vertaan. We wisselen wat bijzonderheden uit over bootjes, reisdoelen etc.
Fethiye is door aardbevingen vrijwel geheel weggevaagd geweest, maar er is een leuke stad voor in de plaats gekomen, waar je allemaal winketjes vindt. Vooral veel goud en juwelen winkeltjes met een ongelooflijke groot assortiment. Het is een gezellig aandoende stad, waar we met plezier wat rondwandelen. We eten op een terras, waar we kennis maken met een Turkse dame die als een soort Leny in ’t Hart bezig is Turkije van straathonden te bevrijden door de beesten te vangen en ze daarna te steriliseren. Ze is een aardig “baasje”; heeft het zelfs voor elkaar gekregen, dat er in Turkije een nieuwe wet is aangenomen dat zwerfhonden moeten worden gecastreerd.
Terug aan boord kaarten we nog even en gaan moe maar voldaan na een leuke dag naar bed.

17 oktober

We willen naar Ekincik en gaan op tijd het water op.
In het begin waait het nog wat, maar al gauw moet de motor weer aan. Om een uur of  3 naderen we Caunos, net voor Ekincik, waar we over het water door de kijker de graftombes kunnen zien die hier in de rotswanden zijn aangebracht, een imposant gezicht. Ook zien we nog een schildpad zwemmen, het strand bij Caunos is een bekende broedplaats voor schildpadden. We varen door naar Ekincik, waar een grote baai is, en we ankeren voor de wal Er staan enkel wat restaurantjes en een paar huizen. We willen daar morgen even rondkijken.

18 oktober

Als we wakker worden, worden we gek van de wespen, en i.p.v. het dorp te bezoeken lichten we snel het anker en vluchten we het water op. Al snel zijn ze dan verdwenen en kunnen we lekker rustig ontbijten.
We hebben een smsje gehad van Pinta, onze Zweedse vrienden, zij zijn in de buurt en we spreken af bij Dutch Ahmet bij Kumlu Bükü.
Het is weer heerlijk weer, maar tussendoor ook weer geen wind. Als er weer een vlaag komt gaan we toch weer lekker onder zeil.
Ik probeer Pinta op de marifoon op te roepen en ze reageren onmiddellijk, blijkt dat we maar een mijl of 5 bij elkaar vandaan zijn, en we kunnen elkaar al zien varen. We komen vrijwel gelijktijdig op de bestemming aan, waar we een hartelijk weerzien vieren.
’s Avonds eten we veel te lekker bij Ahmet, met nog een afzakkertje bij Pinta en slapen daardoor maar moeizaam.

19 oktober

We gaan naar Marmaris, waar de motor van een nieuwe krukaslagerafdichting zal worden voorzien om wat olielekkage te verhelpen.
We lopen tegen 12 uur Marmaris binnen, het is erg warm in de haven, dus gauw alle zonneschermen die we hebben in stelling gebracht en dan is het goed uit te houden.
Tancan meldt zich ook even en al gauw komt de monteur langs, maar i.p.v. 3 a 4 uur schatten ze nu 16 uur, en dat is niet de bedoeling, het was maar een minimale lekkage, dus ik laat het er bij. We doen de nodige inkopen, wassen het zout van het dek, experimenteren met behulp van Christer wat met kortegolf weerberichten die je via een programma op de computer kunt ontvangen.
’s Avonds gaan we met Christer en Agneta als afscheid eten bij de Pine Apple, het restaurant waar we eerder een heerlijke biefstuk hadden genoten, en ook nu weer voortreffelijk eten.
Halverwege het diner duikt Tancan op en hij geeft wat tips waar het later op de avond leuk is.
We vervolgen de avond via een jazz bar op de haven met live muziek, en enige mega disco’s in barstreet. Als we aan boord nog een afzakkertje nemen is het al gauw half 4 en vallen de eerste ogen dicht.

20 oktober

We worden niet te vroeg wakker, en na het ontbijt ga ik onderweg om uit te klaren. Eerst naar de havenmeester die een kantoor heeft in het centrum van de stad. Daarna naar het douanekantoor wat aan de andere kant van de haven bij de ferry terminal zit.
Met het invullen van wat formulieren en anderhalf uur wandelen zijn we uitgeklaard en is het transit log niet meer geldig voor de Turkse kust.
Slimme mensen hebben 2 reisdocumenten, en gebruiken er een in Turkije, en een in Griekenland, zonder het transitlog te verspelen. Het is niet helemaal legaal, maar het maakt het wel mogelijk om tussen Griekse eilanden en Turkije heen en weer te hobbelen.
Na koffie met taart die we van Niko hebben gekregen, varen we nog even langs de Lady Nelly om afscheid te nemen en maken we om een uur of 12 los en zetten koers naar Cerce.
 

Turkije was een geweldige belevenis, mooie baaien, vriendelijke mensen, goed eten, betaalbaar en altijd mooi weer, we komen hier zeker terug.

Het waait recht van voren, en allengs neemt de wind wat toe, zodat we weer een lading zout over de boot krijgen. Het schiet wel aardig op, en we besluiten door te varen naar het Griekse eiland Simi, waar we om 17.30 uur binnenlopen in de baai bij Pedi waar we een rustige ankerplek vinden tussen de nodige andere jachten.
We zwemmen nog even lekker voor de zon onder gaat (ik koel af met mijn oor boven water) en lezen en eten aan boord.

21 oktober

Na het ontbijt lopen we over de berg richting Simi waar we moeten inklaren, maar na een half uur in de hitte tegen de berg op klimmen komt er gelukkig een taxi langs, die ons er voor een luttel bedrag naar toe brengt.
Eerst naar de boarder police, dan naar de harbour master, die gelukkig vlak naast elkaar zitten.
We krijgen een groot document wat we in elke haven die we aanlopen af moeten laten stempelen. Het transit log kost € 15,- maar totaal zijn we door havenbelasting en andere bijkomende kosten € 47,70 kwijt.
Simi is een kleine havenstad, met een groot aantal souvenier-, diepzeespons- en kledingwinkeltjes alsmede een groot aantal restaurants.
Het zijn allemaal nauwe straatjes en doet wel gezellig aan. We kijken wat rond in het stadje en gaan daarna weer naar de boot, waar we ons zo gauw mogelijk in het water laten zakken.

22 oktober

Om 8 uur het anker op, want we willen naar Kos en dat is een aardig eindje varen.
We varen door een nauwe doorgang tussen Simi en Nimos, waar 4 m. water staat volgens de pilot. En dat zien we dan ook; kristal helder water, we kunnen de stenen op de bodem tellen.
Als we eenmaal op open water zijn blijkt onze koers halve wind te zijn en het waait ca 2 a 3 dus ik haal de halfwinder weer eens onder het bed vandaan, want voor een rak van 20 mijl is dat wel de moeite. Als de wind oploopt naar 13 kn lopen we 7,5 kn, heerlijk zeilen.
Eenmaal onder de Turkse kust draait helaas de wind eerst en alras wordt het bladstil, dus de zeilen er af en jammer genoeg de motor weer aan. Als we aan het einde van de Turkse kust bij Knidos aankomen komt er weer wind en zet ik alvast het grootzeil en snel daarna kan de genua er bij en lopen we 6,5 kn. richting Kos. Met het zeil over bakboord, halverwege valt de wind weer weg en nog even verder varen we dezelfde kant uit maar komt er wind uit het westen waardoor we met het zeil over stuurboord dezelfde kant uitvaren en de wind neemt dusdanig toe dat er zelfs weer zeewater over het dek sproeit. Het is echt niet te voorspellen, waar de wind vandaan zal komen en hoe hard hij zal waaien. Alhoewel we natuurlijk altijd wel op de navtex kijken.
Om 17.30 uur lopen we de oude haven van Kos binnen, waar een paar jachten in een hoek liggen waar ik naast probeer aan te leggen. Er staat echter zijwind en als de ankerketting (we gingen met de kont naar de wal en de neus voor anker) niet snel genoeg viert waai ik over een ankerlijn van een naast liggende boot heen. Als ik gas geef zie ik de ankerlijn ritmisch meebewegen, dus gauw de motor neutraal en met het anker de boot naar voren trekken, blijkt dat ons anker onder de ankerlijn van de buurman vast zit! Gelukkig beschikken we over een kantelbare haak. Daar zit een lijn aan de voorkant om hem te kantelen; eerst de haak om de lijn, het anker laten zakken en dan de haak kantelen waardoor de lijn uit de haak valt, zo kan ik het anker vrij gemakkelijk weer vrij maken. We besluiten dan onder het kasteel aan te leggen, waar nog niemand ligt en daar gaat alles probleemloos.
Na het eten gaan we de stad in en onderweg gooien we (het is al donker) wat afval in een vuilnisbak zonder deksel; springen er 3 katten uit, Hanny heeft zowat een hartstilstand! Na wat rond gelopen te hebben drinken we op een terras een cappuccino. Het is hier half Nederlands lijkt wel, overal om je heen Nederlandse stemmen.
Kos is een grote toeristenstad, allemaal winkeltjes met de gebruikelijke toeristeninhoud, hotels en restaurants. Het ziet er wel allemaal redelijk verzorgt uit, en er is zelfs een groen stadspark.
Eenmaal aan boord komt het feestgedruis van de overkant over ons heen, en dat duurt tot de kleine uurtjes.

23 oktober

Als we dit verhaal afmaken en Hanny binnen zit dit nog even door te lezen, worden we aangesproken door een Nederlands echtpaar (Peter en Marianne uit Breda). Ze informeren belangstellend over onze reis. Willen volgend jaar een boot huren in Bodrum. Terwijl we wat uitleggen, zegt Marianne opeens, “maar zijn jullie dan Hanny en Henk van de website?”. Het blijken kennissen te zijn van Gerrie Penning, een vriendin uit Breda. Ze zijn helemaal op de hoogte van onze reis. De wereld is klein!