Reisverslag 38

Plaats: Zuid-West Turkije; Orhanyie - Marmaris - Göcek

Datum: 9 t/m 15 oktober

9 oktober

Onder heerlijke omstandigheden varen we op ons gemakje langs de kust, het waait een drietje en de zon doet weer volop zijn best.
We landen uiteindelijk in een baai genaamd Gerbekse, vlak voor Ciftlik.
Er staan hier nog wat ruines aan het einde van de baai en het water is er glashelder.
Als we aankomen, gaat er net een motorboot weg, verder ligt er niemand. We genieten van de omgeving, het water en elkaar.
Later komen er nog een aantal zeilboten ankeren, maar wij hebben wel eerste rang deze keer zodat we op 5 meter water alles op de bodem en in het water kunnen bekijken. De snorkels en de zwemvliezen worden gepakt en de onderwaterwereld nader bestudeerd. Ook maak ik nog een paar foto’s met de onderwatercamera die ik van de Score medewerkers op mijn verjaardag heb gekregen.

10 oktober

We gaan na het ontbijt eerst even aan land om de ruines te bekijken. Daar is inmiddels ook leven te bespeuren. Er loopt een jongetje rond van alles op te ruimen en water uit een put te halen voor een aantal koeien en stieren.
Als we halverwege het wat hoger gelegen kerkje zijn komen er opeens een paar op ons af, wat Hanny de kriebels geeft, dus passen we de route wat aan. Vanuit de restanten van het kerkje heb je een fantastisch uitzicht over de baai en we maken dan ook de nodige foto’s.
Eenmaal weer beneden koopt Hanny nog wat oregano van de koeien herder, die natuurlijk geen wisselgeld heeft. Dus ga je met 2 x zoveel naar de boot als de bedoeling was, plus nog een bosje kruidentheebladeren, als cadeautje van de jongen.
We varen via de fraaie baai van Ciftlik, waar allerlei restaurantjes en een reusachtig hotel te vinden zijn en op het eiland voor de baai enige luxueuze onderkomens van particulieren, naar de baai van Marmaris. Daar is direct links om de hoek het restaurant van Dutch Ahmet, een perfect Nederlands sprekende Turk. Hij heeft hier een paradijsje gebouwd, wat je niet mag missen als je in de buurt bent. Er werkt een Chinese kok die de heerlijkste gerechten maakt.
Ook treffen we hier Niko en Catharina Anastasyadis aan met de Lady Nelly, waar we eerder de Sirtaki mee hebben gedanst in Dutch Harbour. Het wordt een gezellig weerzien.

11 oktober

Na nog een lekker kopje koffie op de Lady Nelly gedronken te hebben, vertrekken we rond het middaguur naar Marmaris. Daar komt in de Netsel Marina de zeilmaker weer aan boord met nu wel goed passende hoezen in de juiste kleur.  Ook komt een monteur de motor servicen, nieuwe filters, olie en impeller, zodat we weer met een frisse motor verder kunnen.
Hanny gaat met Catharina Marmaris in en komt tot mijn verbazing met bijna lege handen weer thuis.
We zijn uitgenodigd op de Lady Nelly, waar Niko ons heeft overtuigd van zijn kookkunsten, heerlijke Griekse gerechten. Een hele fijne avond.

12 oktober

We gaan nog even de stad in om wat dingen te bekijken die Hanny de vorige dag gezien had met Catharina, maar de belangrijkste winkel kan ze niet meer vinden.
Wel komen we met nieuwe schoenen, korte broeken, nieuwe overhemden en polo’s, een spijkerbroek en een hippe broek voor mij weer thuis. Ben weer voor een hele tijd klaar.Weer terug op de haven lopen we de heer Wittman tegen het lijf, die ons en passant vertelt dat er een Sneeker die middag bij hen komt, en wel Ruud Kaspers. Heb je nou ooit! We zouden weg, maar nu blijven we nog een dagje om even met Ruud bij te kletsen. Voor hem ook een verrassing als ik hem op z’n schouder tik.
We eten met Ruud en de Wittmanns in de Pine Apple, een prachtig restaurant op de haven waar je voor een plezierige prijs voortreffelijk kunt eten. Het was een plezierig weerzien met een vanuit Nederland toch wel wat bleke Ruud, die hier gekomen is om allerlei werkzaamheden aan de boot van de heer Wittmann te verrichten.

13 oktober

We nemen eerst nog even afscheid van Ruud (die we een CD met foto´s voor de website meegeven), de Wittmanns en Niko en Catharina, waardoor we vrij laat op het water komen.
Het waait lekker, bft. 4 a 5, dus de boot voelt zich weer in zijn element en we gaan met een gangetje van 6 a 7 knoop richting Göcek. Eerst overwegen we nog om naar Ekincik te gaan als tussenstop, maar de inmiddels aangezwollen golven waaien recht die kant op zodat je er beslist niet rustig zult liggen. En de GPS vertelt mij dat ik ca. 18.30 uur op de hoek bij Göcek kan zijn waar vlak om de hoek een mooie ankerplek is, genaamd Kizilkuyruk Köyü.
Als we bij de hoek zijn gaat de zon net onder, en als we de havenplek invaren is het al schemerig, dat gaat hier razendsnel. Het blijkt een populaire plek te zijn, want we passen er maar nauwelijks tussen. Anker voor uit en een lijn naar de wal. Als we daar mee klaar zijn is het inmiddels aardedonker. De lijn op de wal heb ik aangebracht met het mijnwerkerslampje wat ik eerder van een Zwitser had gekregen, een welkom hulp attribuut waardoor je je handen vrij hebt.

14 oktober

We worden wakker en de zon schijnt volop. Ook wordt nu duidelijk waarom het zo´n populaire plek is; je ligt midden tussen de met olijfbomen begroeide rotsachtige bergen, met aan het eind van de baai een kiezelstrandje. Weer een van de erg mooie plekjes op aarde. De zon komt op recht in de baai schijnend en licht deinend liggen we hier machtig.
We blijven lekker lang liggen hier, maken nog een “berg”wandeling, langs een eeuwen geleden aangelegd pad en vanuit de hoogte maak ik nog een paar mooie foto’s van de baai en haar omgeving.
Om de boot zie je allerlei vissen, soms duizenden kleine blinkende visjes met blauwe strepen, die in een wolk voorbij zwemmen.
We gaan nog even snorkelen en doen de zwemvliezen aan. Als ik op een gegeven moment iets op de bodem zie besluit ik een snelle duik te wagen. Het was echter dieper dan ik dacht, dat vertekent toch onderwater, en vlak voor de bodem knalt er iets in mijn rechter oor en voel ik een scherpe pijn. Ik pak nog wel een volledige antenne-installatie van de bodem, maar laat me toch zo rustig mogelijk weer naar boven drijven, wat dan verrassend lang lijkt te duren. (ik denk dat ik een meter of 6 a 7 onderwater zat). Boven gekomen ga ik zo snel mogelijk weer aan boord, want mijn oor doet behoorlijk pijn. Mijn trommelvlies is geknapt, als ik op mijn zij ga liggen loopt er allemaal water uit mijn oor, en later ook bloed. Ook ben ik behoorlijk doof.  Watjes erin en eerst maar even aanzien, ’s avonds bellen we met Hans Seydell om advies. En ook het boekje “dokter aan boord” geeft wat informatie. Eerst maar even aanzien en vooral niet zwemmen (jammer) is het advies, en als het aanhoudt naar de dokter.
Na nog wat luieren zoeken we een andere ankerplaats, en dat wordt een baai binnen de eilandengroep, Sarsala Iskelesi een prachtige plek waar maar een paar bootjes liggen.
De omgeving hier heeft wel wat weg van Eernewoude in het groot, allemaal baaien en grote wateren omgeven door groene eilanden met bergen, dit is werkelijk het mooiste gebieden tot nu toe gelegen in de baai van Fethiye.

15 oktober

We worden wakker en het is alweer het mooiste weer wat je je maar bedenken kunt, zon en een briesje wind. We liggen eerst nog in de schaduw van de berg, maar om een uur of 9 komt de zon over de bergrand. Om ons heen zijn wat Turkse families met hun bootje aan het vissen. De Gullit die er lag vertrekt al vroeg, de vogels fluiten en de vissen zwemmen om ons heen. Zwemmen is nog niet eens een juist woord, want deze vissen kunnen ook echt vliegen over het water. Met verbazing genieten we van de omgeving. Hanny zwemt, maar opeens roept ze: au, het water prikt. Als ze daarop direct terugkomt, zien we de bultjes al op haar armen. Nestosyl doet wonderen. Waarschijnlijk waren het watervlooien. Ook die vinden het hier heerlijk.
Mijn oor voelt een stuk beter, de pijn is weg en ik kan goed horen, al klinkt vooral mijn eigen stem erg dof. Hij loopt nog wel behoorlijk.
We varen in de loop van de ochtend richting Göcek, op een gegeven moment varen we met nog 2 Nederlanders op, ook toevallig. We groeten even en gaan weer elk ons weegs.
Eerst maar even de tank bijvullen, die komt nu toch aardig richting reservestand. En dan gaan we voor de haven van Göcek voor anker tussen allemaal enorme boten. Er is er zelfs een met een helikopter aan dek die voor ons zelfs een demonstratie weggeeft hoe op te stijgen en te landen aan dek van een jacht (hiervoor staat een heuse man in oranje overall met oordoppen op en met seinklepels op het dek). Het is hier een echte plek voor de jetset van Turkije, wellicht mede doordat het vliegveld Dalaman hier maar een half uurtje van verwijderd ligt.
We gaan met de rub naar de wal en verkennen de stad, een erg leuk stadje met allerlei winkeltjes, vele havens vol met huurboten, Gulets en megajachten. We eten een turkse pizza, doen nog wat inkopen en gaan dan aan boord zitten genieten van de omgeving.
Ook in de avond blijft het vandaag heerlijk warm zodat we in onze t-shirts aan dek kunnen zitten.
Achter ons gaat een Noors jacht in het stikkedonker liggen, en die steken geen ankerlicht op terwijl er allerlei snelle rubs en andere boten om ons heen varen. Ik had net een verhaal gehoord van een Engelsman waar nogal wat narigheid was ontstaan door een eenzijdige aanvaring, waarbij de ankerende boot aansprakelijk werd gesteld omdat zij geen ankerlicht voerde. Ik besluit er heen te roeien als ze op roepen niet reageren, want het is gewoon gevaarlijk, en het zal je maar overkomen dat er iets gebeurd en je geen poging hebt ondernomen om er wat aan te doen. Ze nemen in dank mijn waarschuwing op en beginnen allerlei lampjes uit te proberen. Hun elektrische installatie blijkt niet te deugen, uiteindelijk brandt er een stoomlicht, beter dan niets.
Ik ga weer terug naar Hanny voor een potje jokeren. Uiteindelijk is het zo spannend, dat het al na 12 uur is voordat we te kooi gaan. Dat is eigenlijk uitzonderlijk, want op een of andere manier is het leven toch vermoeiend op het water!