Reisverslag 37

Plaats: Dodecanese Zee; Orhaniye - Marti Marina

Datum: 2 t/m 8 oktober

2 oktober

We liggen aan de steiger bij restaurant Zuhal, maar het begint behoorlijk te waaien en dan lig je hier niet perfect, het deint behoorlijk.We kijken het even aan en gaan dan koffie drinken bij de familie Wittman.
Op de weg daar naar toe komen we langs het kantoor van de Marina en ik maak een afspraak om er maandagmorgen om 9 uur op de wal te gaan. Ook vraag ik offerte voor het onderwaterschip schilderen, dit moet zoveel kosten (€350,- excl. materiaal) dat ik besluit het zelf te doen, anders zit ik ook maar toe te kijken in diezelfde tijd, en het is niet een moeilijke klus.
De Wittmans ontvangen ons uitermate hartelijk en zijn blij ons hier te ontmoeten. Ze laten uitgebreid hun boot zien, een bijzonder mooie boot, waar het aan niets ontbreekt. Ook krijgen we nog diverse adressen van monteurs, zeilmakers, etc. De zeilmaker zit in Orhanyie, waar ook de marina is en we bellen direct voor een afspraak. Als hij komt blijkt dat hij het nu te druk heeft, en ons pas eind oktober kan helpen wat voor ons natuurlijk te laat is.
Op de terugweg gaan we via de winkel op de haven. Daar hebben ze ook een afdeling scheepsbenodigdheden, waar we alles om de boot te verven kunnen krijgen. De prijs is redelijk dus we doen zaken.
Terug gekomen bij de boot gaat het daar redelijk te keer en ik besluit om daar weg te gaan en in de baai achter de bergen voor anker te gaan.
Hanny durft nauwelijks weg te varen, maar achteraf blijkt dat een fluitje van een cent, en eenmaal aangekomen op de beoogde plek liggen we volledig uit de wind heerlijk rustig voor anker.
De Aquilla ligt hier ook, en haalt ons op met de rub voor de koffie, waarna we terugzwemmen naar de Alegria. Hanny kookt weer eens aan boord, en Gerhard en Wilma komen ‘s avonds een borrel drinken.

3 oktober

Een bijna luie dag, zwemmen, zonnen en de boot klaar maken voor droogstand.
Om een uur of drie gaan we naar de Marina waar we de volgende dag uit het water gaan.

 4, 5, 6 oktober

Klokke 9.00 uur liggen we onder de kraan en ze halen ons professioneel uit het water. Alle aanslag wordt er met de hogedrukspuit af gespoten en een uurtje later staat hij op bokken met een grote ladder er naast.
Het leven op droogte en op grote hoogte in een boot is iets wat wel even moet wennen: wat doe je met afwaswater, het toilet kun je niet gebruiken. Maar voor alles vinden we een oplossing, voor het nachtplasje gebruiken we een afsluitbare emmer en het afwaswater gooien we zonder etensresten in de tuin voor de boot (doet iedereen). Zo kunnen we toch goed aan boord leven.
De zeilmaker uit Marmaris komt langs om het stuurwiel op te halen en de maat te nemen voor de andere dingen, want hij had een redelijke offerte gemaakt. We laten hem ook nog een zonnezeil voor de sprayhood maken en een zonnezeil aan de zijkant van de bimini.
Voor mij wordt het nu even afzien, schuren, her en der nog een schelp wegbikken en afplakken en rollen. Eerst op de plekken waar dat nodig is een primer aanbrengen, dan de eerste laag antifouling langs de waterlijn, en over het hele onderwaterschip nog 2 lagen.
Het roer blijkt een kleine beschadiging te hebben waarover ik polyesterplamuur op aanbreng en het verder netjes afmaak. Het is aangenaam weer om te werken. Net een paar dagen minder heet, maar nog wel een graad of  26C.
Ook besluiten we de rode bies boven de waterlijn opnieuw te verven. Dus 2 componentenverf gekocht, fijn afplakband, fijn schuurpapier, etc. en dit er ook nog bij gedaan. Ook kunnen we de romp zo nog mooi schoonmaken en weer in de was zetten.
Dat het ook kan regenen blijkt voor het eerst  op de wal hier, gelukkig is het maar een schijnbeweging, want bij schilderwerk is het toch niet wenselijk, en is het snel weer droog zodat ik verder kan.
Ondertussen komt de zeilmaker met de spulletjes, maar helaas heeft hij de verkeerde kleur doek gebruikt en is de motorhoes te klein, dus hij gaat sip weer terug naar Marmaris om zijn werk over te doen. Het stuurwiel is wel mooi van een leren hoes voorzien.
Van een verhuurbedrijf op de haven had ik een adres in Marmaris gekregen voor een “passerelle”, een loopbrug om gemakkelijker aan en van boord te kunnen komen. Daar ben ik tussen het verven door ook nog naar toe geweest. Er was een nieuwe aluminium op voorraad voor € 210,- nog goedkoper als die verroestte die ik eerder tegen het lijf liep en ik koop hem dan ook. Ze maken ook een bevestiging aan de spiegel van RVS en met het hele spul ga ik met een taxi weer naar de haven.

7 oktober

De 50^ste huwelijksdag van Pa en Ma Ter Pelle, een mijlpaal die weinigen halen.
Eerst dus gebeld met het thuisfront om ze te feliciteren. De laatste hand aan de boot gelegd, en om 3 uur weer te water. Hij ziet er weer om door een ringetje te halen uit, strakke waterlijn, bordeaux rode bies en weer gepoetst waar nodig. De hijsploeg nam theepauze toen Alegria in de banden hing om mij de gelegenheid te geven de stutplekken in de antifouling te doen, en ook deden ze keurig plastic op de banden om beschadiging van de verse verf te voorkomen.
Als we weer drijven gaan we naar Zuhal terug, om de bruiloft van Pa en Ma ter Pelle te vieren. Als verrassing voor Hanny heb ik de vorige dag al geregeld dat er een speciaal dessert zou worden verzorgd, en ze komen met een heerlijke zelfgemaakte ijstaart met brandende kaarsen aan tafel, een geslaagde verrassing, Hanny smulde er heerlijk van en ik ook natuurlijk.

8 oktober

Het is mooi weer, maar je merk toch dat het wat later in het seizoen is, het T-shirt moet aan, anders is het te fris. Er staat weinig wind en we gaan op de motor onderweg. En warempel het regent weer in Turkije, we doen de sprayhood omhoog. Gelukkig is het maar een buitje en houdt hij snel weer op. We varen tussen allerlei eilanden door en bezoeken Bosborun, waar ik voor het eerst in lange tijd weer naar de kapper ga. Het is weer een strak modelletje geworden.
We varen weer verder en de wind neemt toe, ook is er boven Simi (Grieks eiland) een grote donkere wolk waar Hanny me diverse keren op wijst, en dan wijs ik haar weer op de blauwe luchten die er achteraan komen.
Beiden krijgen we gelijk, de donkere wolken bevatten een lekkere bries en regen, zodat we op de genua 7,5 knoop lopen in een door golven doorspekte zee en op een gegeven moment wegduiken onder de bimini tegen de regen. Maar direct daarop schijnt de zon weer volop en is het dek in no time weer droog.
We eindigen de dag Degirmen Bükü, waar we aan een steiger bij een restaurantje een plekje vinden naast een Oostenrijker en een Engelsman.
Hanny verkent het “restaurant” en besluit niet te koken. Achteraf was het niet bijzonder, en behoorlijk aan de prijs, maar het had wel wat. En daarbij lagen we aan hun steiger en dan wordt wel verwacht dat je daar wat nuttigt.