Reisverslag 34

Plaats: Egeïsche Zee; Foca - Dalyan - Sigacik - Kusadasi

Datum: 12 t/m 17 september

12 september

In Eskifoca wat rond gewandeld, een leuke stad met prachtige baaien. Wandelen de hele baai rond, en drinken wat op een terrasje aan het water, waar het water zo helder is dat we de vissen zien zwemmen. Opvallend is een visje zo dun als een potlood, met een hamersnoetje ca 10 a 15 cm lang. Een heerlijke ontspannen dag.

13 september

Van Eskifoca gaan we naar Dalyan Ildur, een haventje vlak bij Cesme ons aangeraden door een Turkse zeiler. Een mooie ruk zuidwaarts.
De wind werkt met ons mee, we lopen met een heerlijke vaart op de Genua. Er staat nog wel wat deining en een klein sproeiertje komt af en toe over. Midden op de dag wordt het weer even bijna bladstil zodat we ook de motor er nog een paar uur bij aan hebben. Maar gaandeweg komt er weer meer wind en gaat de motor weer uit. Eigenlijk zou je bijna vergeten te vermelden, dat het weer fantastisch is, heerlijke temperatuur en de lucht staalblauw.
We varen rond Nisos Oinoussa, het eiland wat vroeger door de erg rijke scheepsmagnaten van Griekenland werd bewoond. (voor die tijd snel de Turkse gastlandvlag omgeruild voor de Griekse) We zien er een aantal zeer behoorlijke huizen, één gigantisch complex spande de kroon, helemaal ommuurd hoog op de berg. Maar ook het nodige aan verval, tot ruïne toe. Onze eerste kennismaking vanaf het water met de Griekse kust.
Als we hier naar binnen zouden lopen vervalt officieel onze Turkse Transit log, wat een heel gedonder was. Hoewel ons steeds meer berichten bereiken dat er veel schepen rondvaren met een Turkse en een Griekse Transit log, en die varen lustig heen en weer.
Om 15.45 uur lopen we Dalyan Ildur binnen. Een fraaie badplaats aan de baai met een verassend grote haven als je eenmaal binnenloopt. Weer erg veel restaurants aan de kades, waar overigens niemand zit want sinds vandaag zijn de scholen weer begonnen in Turkije.
De haven ligt vol met zeil- en motorboten, en er is een kleine werf aan het einde van de haven.
Om onze lichamen fit te houden lopen we het dorp door, er staan veel mooie en goed onderhouden huizen, de meeste waarschijnlijk vakantiewoningen, want het is erg stil overal.
Wel een mooi plekje voor liefhebbers van een huis in Turkije.
Er staan overigens duizenden woning kasko’s overal langs de kust, waarvan de bouw is stopgezet vanwege de economische situatie. De Nederlandse witte schimmel is er niets bij. Een triest gezicht, want wanneer zullen deze projecten weer worden opgepikt, en is er dan nog wel wat van over. Een gigantische kapitaalsvernietiging. Om niet te spreken van “vervuiling” van de mooie, natuurlijke Turkse kust.

14 september

Als we de haven verlaten gaat er een Gulet voor ons de haven uit en hij vaart tussen de ondiepte door waar ik normaal omheen gevaren zou zijn, het was ons afgeraden daar op eigen houtje door te varen, maar ik kon nu mooi achter hem aan, dat scheelde minstens een uur omvaren.
Van Dalyan gaan we op ons gemak naar een baai ons aanbevolen, maar eenmaal in de buurt vind ik hem toch te veel op de wind liggen Die waait nota bene uit het zuid-westen, terwijl er een noordelijke wind voorspeld was. We varen onder vol tuig dikke 7 kn. dus het loopt weer prachtig.
We vinden een werkelijk prachtige ankerplek in Kirkdilim Limani, een baai die ongeveer een kilometer het land in loopt. In het begin dik 60 m. diep, maar achterin ligt zand op ca 5 m. diepte.
Het water is hier zo azuurblauw en helder, dat we het anker onder ons zien liggen. Als de wind wat draait zie ik de ketting met een grote lus over de grond liggen en het anker ligt naast  de boot.
Er liggen nog 3 Duitse jachten in deze baai, maar erg ver weg.
We zwemmen en snorkelen wat, en de grill komt tevoorschijn voor het diner.
Onder een prachtige sterrenhemel is het een onvoorstelbare avond in deze heerlijke baai.

15 september

Als de andere jachten vertrokken zijn gaan we nog even aan land, we zwemmen nog even en dan komt er opeens een hele kudde geiten aan de waterkant. Er loopt blijkbaar een geitenhoeder rond terwijl we echt het gevoel hadden alleen op de wereld te zijn.
Terug aan boord blijkt er een waar bijenvolk op en in de Alegria te zijn neergestreken. Ze zijn niet agressief, maar het zijn er erg veel, zodat we besluiten het anker op te halen en door weg te varen de bijen weer kwijt te raken. Deze strategie werkt, zodat we na 10 minuten weer rustig kunnen zitten.
De wind waait echt weer uit het zuidwesten, terwijl de voorspellingen noordwest zijn. We varen pal voor de wind in de zon (en nog 30 graden)naar Sigacik, waar we om 15.30 uur binnenlopen. Alweer een leuke plaats, met een haven die er nog nieuw uitziet, maar er liggen bijna geen boten.
Wel liggen er 3 jachten uit Nieuw Zeeland, en 4 met een Duitse vlag.
De Nieuw Zeelanders zijn al enige jaren onderweg, en met een Duits echtpaar eten we gezamenlijk in een typisch Turks restaurantje een heerlijke gegrilde vis (Dorade).
We eindigen de avond met een wijntje aan dek en gaan op tijd te kooi.

16 september

Rustig opgestaan. Op de computer bezig geweest met software voor de dealer bestel module voor het elektronisch bestellen bij Score. Eindelijk succes, het lijkt te gaan werken.
Bij het opstaan was het nagenoeg windstil, maar als we om 11 uur de trossen los gooien, waait het dusdanig uit het noordoosten dat we maar moeizaam van lagerwal wegkomen. Met hulp van de potige New Zeelanders lukt dat uiteindelijk.
We varen op de genua een dikke 7 kn., maar als we een paar uurtjes gevaren hebben is de wind opeens weer op. De zon is weer in al zijn kracht aanwezig, in de schaduw is het 28 C.
De motor maar weer gestart, en na een half uurtje komt een bries uit het zuidoosten, precies uit de richting waar we naar toe willen, dus de motor bewijst weer goede dienst.
Ondertussen kan ik weer wat op de computer bijwerken en Hanny zont heerlijk op het voordek. (lang leve de stuurautomaat)
Onze bestemming is Kusadasi, waar een marina is van waaruit we Efese kunnen bezoeken.
In de loop van de middag komt er weer wat wind en gaat de motor weer uit.
Als we Kusadasi naderen vaart er net een 4-master cruiseschip uit, de “Wind Spirit”, het grootste moderne “zeiljacht” wat ik ooit heb zien varen, een bijzonder gezicht.
Als we de haven in varen worden we omringd door grote luchthappende vissen, honderden. Je kunt ze in de ogen kijken. Mark zou hier gek worden. Er zitten ook een paar mannen te vissen, maar de vissen hebben vakantie zeggen ze, ze bijten niet.

17 september

Op normale tijd opgestaan, en brood gehaald bij de Migros, deze zit net als in Ayvalik aan de haven, het lijkt wel of dezelfde eigenaar zowel de haven als de Migros bezit.
Er liggen een stuk of 5 Nederlandse jachten in de haven, waarvan enkele permanent. Er ligt ook een boot uit Terherne van Nederlandse vutters met een dochter in Turkije. Ze zijn hier in 2 seizoenen naar toe gevaren.
Om 10 uur komt een Gerhard, de duitser, waarmee we gegeten hebben in Sigacik met meetapparatuur voor de kortegolf zender, en we krijgen hem moeiteloos aan de praat, “loud and clear”. Het lag gewoon aan de instellingen, hoera we kunnen wereldwijd zenden en ontvangen. Ik had in principe alles goed aangesloten dus dat steek ik zelf maar in mijn zak. Er zitten alleen te veel mogelijkheden op zo’n apparaat, je moet er gewoon mee leren omgaan.
We proberen het zwembad even uit wat aan de haven ligt (de zee is best wel fris, ca 18 a 20C), en daar is het water schoon en verfrissend.
We halen de fietsen weer uit hun hok en gaan Kusadasi in. Je weet niet wat je ziet, en er klinkt links en rechts Nederlands om ons heen. Het is een grote toeristenstad met allemaal hotels, nog meer restaurants, en smalle straatjes met legio (nepmerken)kleding, tassen en souvenier winkels. We komen langs een reisbureautje wat een Turkse avond verkoopt en laten ons verleiden daar voor morgen 2 plaatsen te reserveren. Ik heb nog steeds een speaker nodig voor mijn kortegolfradio want ik misbruik nu de telefoonspeaker van de carkit. En als ik de Nederlands sprekende turk vraag hoe dat in het Turks heet, stuurt hij iemand met ons op pad om wat winkels af te gaan. Eerst zonder succes, maar dan vraagt hij opeens of ik op een scooter rijden kan, want we moeten wat verderop in de stad zijn Hij drukt mij een scooter in de hand en springt zelf op een andere scooter (Hanny wil niet achterop, ze vertrouwt mij niet op dat ding en gaat shoppen) en ik race achter onze Turk aan naar een andere winkel waar ik een geschikte speaker vind.
Onze scooterheld bied ik naderhand nog wat te drinken aan en wij gaan verder de stad verkennen. Ondertussen worden we (Hanny is weer terug) nog voorgesteld aan zijn broer, een plaatselijke populaire discjockey. Een leuke vent, en hij komt er gezellig bijzitten.
We eten een kippetje op de grill aan boord en we zullen vanavond proberen met de Zweden over de kortgolfzender te praten, als ze tenminste mijn smsje ontvangen hebben. Helaas, we moeten toch nog wat meer afweten van het gebruik, want we vinden geen frequetie waar we elkaar kunnen horen, er is een frequentie waar ze mij onduidelijk horen, maar we kunnen niet met elkaar converseren.
Uit de stad komen allerlei discogeluiden, het is een leven van belang hier.
Ik steek nu eerst een sigaar op, tot de volgende keer maar weer..