Reisverslag 31

Plaats: Zee van Marmara, dardanellen

Datum: 1 t/m 3 september

1 september

Als we opstaan staat er een heerlijke wind en de zon schijnt. Na wat laatste boodschappen te hebben gedaan gooien we dan ook snel de trossen los.
Alegria heeft er zin in, met dik 7 kn. alleen op de genua varen we onder het eiland door.
Als we het eiland voorbij zijn gaat de wind wat liggen, en zien we opeens wat dolfijnen.
Als ze dichterbij komen gooi ik de rubberboot los en ga zwemmen om te zien of ze misschien bij me willen komen. Dat lukte niet, maar toen ik de rubberboot instapte en met een behoorlijke gang naar de boot terug voer kwamen ze opeens allemaal naar de rubberboot en scheerden vlak voor achter en onder mee door, prachtig. Gauw naar de boot gevaren en Mark en Jetta in de rub, hetzelfde verhaal, ook daar kwamen ze weer op af. Jetta kraaide het uit en probeerde ze te laten springen, maar de Hollandse gebaren werden niet begrepen.
Ook Hanny nog een toer met Mark in de rub, en dat was weer hetzelfde verhaal.
Uiteindelijk zwaaiden ze nog en keertje met hun staart en waren plotsklaps weer vertrokken. We telden er wel 15 bij elkaar, groten en kleintjes, een hele familie.
Aangekomen in de buurt van Marmara nog even lekker geankerd en gezwommen en Mark en Jetta gingen naar Marmara om kaartjes voor de ferry te halen. Ze gaan met de ferry van Marmara naar Istanbul, waar ze bij Tancan en Alida zullen slapen en dan met de taxi naar het vliegveld. (Ik heb later van Mark gehoord dat ze ook nog door Tanjan door Istanbul zijn geleid) Ze komen echter onverrichter zake terug, de ticket office was gesloten.
Wel kregen we het eerste gaatje in de rub door een vishaak die achter een lijn bleef hangen waaraan Hanny zich optrok.
In de haven treffen we onze spelletjes spelende vriend aan (zijn naam is zoiets als Zsia, moeilijk te verstaan) die ons weer hartelijk welkom heet.
Mark en Jetta hebben voor ons zo’n spel gekocht en voor Hanny nog een rugmasagemadeliefje, dus we kunnen dat spel mooi even uitproberen onder begeleiding van onze Turkse vrienden Szia met zijn lokale vriend Arif. We drinken een Raki, waar hij wel pap van lust, Mark en Jetta minder, maar Hanny en ik vinden het ook wel lekker.
Arif zal ons morgen helpen met de tickets.

2 september

Arif is ’s ochtends om 7 uur al naar zijn “vriend” van de tickets geweest, en er is geen vuiltje aan de lucht, de tickets zijn geregeld.
Het is alleen nog een gedonder om ze te krijgen, want we gaan om een uur of 10 naar het kantoor, maar het luik gaat niet eerder dan 11 uur open. We drinken dus nog maar even een thee en een turkse koffie op een terras en hebben om 11 uur inderdaad de tickets. Een hele opluchting want het was einde van de vakantieperiode in Turkije en de boten zitten dan meestal behoorlijk vol wist men ons te vertellen.
Bij de boot zitten we allemaal een beetje verloren, inpakken, schoonmaken, rub plakken, etc. met een hol gevoel in de maag omdat de jeugd weer weg gaat. Jetta leegt haar maag en moet ook vaak naar het toilet. (achteraf natuurlijk ook wel wat spanning voor de reis) en Mark kan het ook niet zonder norit af.
Om 13.30 uur gaan we naar het dorp voor nog wat laatste inkopen, en om 14.05 komt de boot aan, een laatste knuffel en dan gaan ze aan boord. Bah, afscheid is niet leuk. We hebben een hele fijne tijd gehad samen. Mark en Jetta zouden dan ook allebei nog wel langer willen blijven.
’s Ochtends hadden we een sms ontvangen dat de Zweedse vrienden met de Pinta vanmiddag aan zouden komen in Marmara. We pakken dus snel de slangen en spoelen de boot maar weer eens grondig schoon, want het stof komt hier van alle kanten speciaal onze boot opzoeken lijkt wel. Hanny doet de boot grondig van binnen en ik van buiten.
Bezweet stap ik in de rubberboot van Szia, die hij speciaal voor mij had achtergelaten om naar het strand te varen waar we konden zwemmen. Dus ik er op af, ook nog een haaltje proberen te vissen, geen beet. (hij viste trekkend achter de rubberboot met een draad met op geregelde afstand ca 5 cm. wollen draadjes zonder haken, blijkbaar happen die vissen in de draad en laten het niet meer los).
Als ik na een uurtje weer terug vaar naar de haven ligt de Pinta naast ons en trekken we een biertje open. Alle verhalen uitgewisseld, zij hadden dagen in Ataköy doorgebracht om de ankerlier te laten repareren, maar dat lukte ze daar maar niet. Dus heeft hij uiteindelijk zelf wat in elkaar geflanst en dat werkte nog.
’s Avonds met Szia, Christer en Agneta uit eten naar een restaurant wat door Arif werd aangeraden. Heel erg lekker en veel verschillende dingen gegeten, maar toen de rekening kwam werd Szia erg boos op de restaurateur, en beschuldigde hem van toeristenprijzen. We moesten 250.000.000 Lira afrekenen (€ 150,-) Zijn boos worden hielp niet, dus gewoon betalen. Was ook erg duur, zeker vergeleken met ons “stamrestaurant” 60.000.000 Lira voor 4 personen.
Als we nog even verder lopen langs het strand, komen we langs een cafeetje waar muziek is en een familie de besnijdenis van een 10 jarig jongetje aan het vieren is. We worden erbij uitgenodigd en krijgen een zoet naar kaneel smakend drankje aangeboden. Ook konden we nog wat calorien kwijt aan een Turkse dans. Erg vrolijke muziek en heerlijke dans. Ze nodigen ons zelfs uit voor een diner de volgende avond in een plaatselijk restaurant. Jammer dat we er dan niet meer zijn. (het jongetje zelf liep overigens erg vrolijk rond en was het middelpunt van het feest)

3 september

Nog even wat vers fruit en verse groente gehaald, en om 10 uur trossen los.
Eerst nog even tanken. Maar dat was ook een avontuur, want de slang hield niet meer op met spuiten toen de tank vol zat; er verdween wel 10 ltr. in de haven voor hij de pomp uit kon zetten.
Met een dikke bries ruime wind richting Dardanellen, 6 to 8 kn. in het begin met een windje van 22 a 25 kn.. Later werd het iets rustiger maar we hebben de hele dag fantastisch kunnen zeilen. Aan het eind van de dag haalde de wind zelfs weer wat aan en eenmaal voor anker telde de windmeter zelfs 28 kn.
We ankerden eerst voor Gelibolu (waar Hanny haar duim tussen het anker en de furlex krijgt, wat erg bloedt en pijnlijk is, maar inmiddels, na wat ijszakken, jodium en een pleister is de pijn bijna weer over). Maar door de oosten wind lag het er behoorlijk onrustig, dus besluiten we na een ½ uur om naar de overkant te varen naar Lapseki, waar een nagenoeg nieuwe haven ligt. Daar liggen we nu voor anker, omdat de haven helaas in het midden maar 1,80 diep is, dus we proberen niet eens aan de wal te komen. De wind haalt stevig door, maar hier liggen we volledig beschut op rustig vlak water. Even weer de tijd om alle logboeken bij te werken en te mailen.