Reisverslag 18

Plaats: km 1394- Novi Sad - Belgrado

Datum: 16 -17 -18 juli

16 juli

Om 9.20 uur het anker opgehaald en weer op weg. Het weer is niet bijzonder, maar het blijft droog en met de juiste kleding aan is het goed uit te houden.
De Donau is hier zeer bochtig, en het stroomt hier tussen 2,5 en 3,5 kn afhankelijk van de diepte en breedte van de Donau. Later horen we dat het verval van de Donau gemiddeld 43 mm/km is. De natuur blijft hier boeien, het landschap is vrij vlak, maar de oevers zijn groen met verschillende boomsoorten, maar het is wel veel kilometers (uren) hetzelfde. We moeten alert blijven met sturen want het is erg bochtig en in de binnenbochten vaak ook behoorlijk ondiep.
Als we Vukavar naderen verandert de rechter oever in een hoge zandwal waarin honderden zwaluwen hun nesten hebben onder gebracht.
Vukovar is een drama om te zien, hier is de industriewijk volledig aan flarden geschoten, ook staat er een hoge betonnen watertoren die zeer zwaar beschadigd is.
Onderweg worden we bezocht door mega muggen ca. 3 cm. lang, ze steken overal hun voelspriet in en als Hanny door haar sok zijn snuit voelt, openen we de jacht, en de vliegenmepper doet zijn werk.
Ook vinden we een verstekeling aan boord, een lichtgroen mini kikkertje, we leren hem weer zwemmen.
We hadden met de Zweden afgesproken om bij km. 1294 uit te zien naar een goede ankerplaats, maar hier was een eiland volledig onder water gelopen zodat we doorvaren naar km 1284 waar we een prachtige ankerplaats achter een eiland vinden.
Hanny wil graag zwemmen, want het weer is helemaal opgeknapt en het is lekker warm aan het worden. Komt er opeens een waterslang uit de kant naar ons toe gezwommen, weg met de zwemplannen dus. We hangen een net van onze Zweedse vrienden uit omdat we voor ons uit allemaal vissen zien zwemmen en springen. De vissen zijn echter intelligenter dan wij, want we vangen niets.

17 juli

Op tijd weg want dan kunnen we ’s middags in Novi Sad de stad bekijken. Om ca 13.00 uur zijn we bij Novi Sad, waar alle bruggen in 1999 zijn vernietigd door de NAVO troepen, en waar nog een pontonbrug ligt waar we doorheen moeten. Alvorens de haven in te gaan besluiten we de pontonbrug even te bekijken om te zien hoe de situatie is als we er ’s nachts door moeten.
Alle commentaar lezende uit de Stentor verslagen waren we vrij achterdochtig om aan te leggen en als een enorme buik ons toe staat te zwaaien op een van de eerste steigers vaar ik er op af en tot onze verbazing als ik vraag hoeveel het kost om daar aan te leggen reageert hij bijna verontwaardigd. Bij deze club zijn we als gast van harte welkom, en het kost niets.
Hulpvaardige handen pakken de lijnen aan, en de Zweden gaan bij ons langszij. Een bloedmooie jongedame wordt naar ons toe gedirigeerd die vloeiend engels spreekt en ons allerlei tips geeft en later mee loopt naar de taxi die zij voor ons gebeld had om de chauffeur uitleg te geven waar we heen moesten.
We tanken hier ook drinkwater zodat we hiermee Oltenita waarschijnlijk kunnen halen vanaf hier.
De stad is gewoon leuk om te bezoeken en de taxi brengt ons er naar toe voor €1,- niet te geloven gewoon. We gaan eerst naar de kapitaneria om te informeren over de pontonbrug en ze vertellen ons dat we vanaf 22.00 uur tot 05.00 uur er doorheen kunnen varen en ons alleen hoeven te melden met de marifoon, verdere formaliteiten zijn niet (meer) nodig, en we hoefden ook niets te betalen.
Novi Sad is een grote stad met veel winkels terrassen etc. Vooral leuk zijn de kleine winkelsteegjes die dwars op de grote straat staan, hier krijgt de zon ook minder toegang zodat het wat koeler blijft. Daan koopt hier felrode “All Stars” en wij een biertje.
Terug gekomen op de haven nodig ik een Duits sprekende man uit die met een zeilbootje bij ons voorbij voer en een praatje kwam maken uit nieuwsgierigheid. Het bleek een sportjournalist te zijn die ook fanatiek wedstrijdzeiler is. Al gauw kwam ook de voorzitter (een botenbouwer) van de club erbij met een vriend en een paar borrels verder hadden we een boeiende conversatie over de Donau en over van alles en nog wat. De voorzitter ging even weg en kwam terug met een lokaal borreltje van, zoals hij vertelde, een vrucht zo groot als een appel maar geel, het smaakte als slibowitsh, erg lekker.
Onze voorzitter wist te vertellen dat hij ook de volgende morgen door de pontonbrug ging en dat deze ponton brug door de week tot 05.00 uur geopend was, maar in het weekend tot 12.00 uur en dat hij om 6.00 uur wou vertrekken. Dit was veel beter dan ons eerste plan om om ca. 10.30 door de brug te gaan en zo snel mogelijk ergens voor anker te gaan en we besluiten om gelijk met hem te vertrekken .We moesten nog eten en op de haven ernaast was een goed restaurant. Met de Zweden zijn we hier naar toe gegaan en hebben gegrilde “smuds” gegeten en zalm. De smuds is een geweldige vis die zo van de graat valt, erg lekker. Miranda had als enige mixed grill. En toen dat geserveerd werd dachten we dat het voor de hele tafel was, zo’n berg was het.
Terug op de haven dansen we de Salsa en river dance op muziek van het strand, waar Daan en Miranda nog een gezellige avond beleven. Ook wilde ik nog een flesje wijn aan onze mooie tolk geven, ze was helaas al weg, dus maar onder de tent gelegd. De mensen (dames) zijn hier best om aan te zien, een genot voor het oog. Op het moment dat ik dat doe wenkt de buurvrouw of ik daar nog even aan boord kom. Dat kon ik beleefdheidshalve toch niet weigeren. Ze spraken geen Duits, geen engels, maar met handen en voeten en af en toe wat opschrijven werd het toch nog wel wat. Ik kreeg een bordje met rijst met bonen en vlees wat ik op moest eten, ook weer lekker. Ook kreeg ik nog een glas van de inmiddels beroemde lokale slibowitsch. Hanny kwam er ook nog even bij (ze kwam me halen, natuurlijk), werd ook uitgenodigd, en om 02.00 uur gingen we eindelijk op bed. We kregen ook nog 3 clubvlaggen mee voor ons en de Zweden.

18 Juli

Om 5.40 ging de wekker, eerst maar koffie gezet, dat was wel nodig na gisteravond.
De voorzitter voor ons uit en wij met 3 boten er achteraan.
Er zijn al 3 bruggen weer hersteld, en we hoorden een gerucht als zouden ze de pontonbrug in ere houden omdat ze willen dat de NAVO meebetaalt aan het herstel van de laatste brug, en het meer een politieke als logistieke achtergrond heeft dat hij er nog ligt. De 2 middelste delen worden ontkoppeld zodat ze met de stroom mee er aan blijven hangen.
De vaart naar Boedapest duurt 6 uur, en langs de oevers zien we voor het eerst dat de Donau als dump gebruikt wordt, overal zien we sporen van rotzooi variërend van vrachtauto’s, koelkasten tot huisvuil van de rechter oever (die hoog en kantig blijft) aflopen. Ook zie ik bij een paar huizen afkalving van de oever, ik vraag mij af of die mensen daar nog lekker wonen bij een hoge Donaustand.
Bij Belgrado aangekomen gaan we naar een groot schip waarachter mastjes liggen, de zeilclub van Zemun (km 1172,5), ons aangeraden door onze vrienden uit Novi Sad.
Ook hier worden we weer allerhartelijkst als gasten ingehaald, ze maken ruimte en voor we het weten staat er een bord met cakejes aan dek, en krijgen we aan de bar wat te drinken aangeboden ook word hulp aangeboden om met de auto diesel te halen bij een benzinepomp.
Het is hier bloedheet, Hanny meld 33 C in de schaduw, de Bimini is hier een absolute noodzaak. We besluiten dan ook om lekker aan boord te blijven, wat te zwemmen.
Boven ons hoofd vliegt een vliegende rubberboot. Iemand heeft hier een watervliegtuig gebouwd van een rubberboot met een grote propeller achterop en vleugels van zeildoek, je weet niet wat je ziet. ’s Avonds gaan we naar een restaurant Venecia op de hoek bij de Donau, waar we voor weinig weer voortreffelijk eten. Om hier te komen loop je langs de boulevard, waar honderden mensen flaneren en talrijke standjes zijn met vreubels en frutsels, ijsjes en kunst, erg gezellig. We zien een leuk schilderijtje van een bootje op de Donau, wat we besluiten te kopen.

19 juli

Redelijk vroeg op want we willen naar Belgrado om de stad te bezichtigen en dan weer verder varen. We bellen even met de Zweden, want die waren de vorige dag niet op komen dagen, om te overleggen wat zij willen, want als ze bij ons langszij gaan, wat de enige optie ter plekke was, dan konden wij niet weg als zij van boord gingen. Zij waren net onderweg en zouden 20 min. later aankomen, zodat we even wachten en hen binnenin leggen en onszelf buitenop zodat we weg kunnen als we willen.
Met de taxi voor ca.€ 3,- naar het centrum van Belgrado en dat terwijl brandstof hetzelfde kost als bij ons.
Belgrado is een stad van 2 miljoen mensen, en heeft een moderne winkelstand waar je alles kunt kopen. De stad is ok, maar we hebben mooiere steden gezien. Wat wel een bezienswaardigheid is, is een oude vesting die helemaal opgeknapt wordt, waar allerlei sportvelden in zijn aangelegd, ook vind je hier een keur aan antieke kanonnen e.d.
We lopen argeloos een mooie kerk in, mag dat niet omdat we niet de juiste kleding aan hadden, lange broek, lange rok, etc., en we worden er uit gestuurd, toch mooi dat we hem even gezien hebben want het was wel een erg mooie kerk met fraaie schilderijen aan de wand en beschilderingen van de plafonds, er stonden geen stoelen in, het zal wel een of andere gebedsruimte zijn waar je op je knieën de goede kant op moet zitten.
Na wat inkopen te hebben gedaan gaan we aan boord, drinken met wat clubleden nog een afscheidsdrankje, nemen nog een verkoelende douche en gooien de trossen los, tot ver uitgezwaaid door de aanwezigen, het was een uitstekend verblijf hier.