Reisverslag 24
Plaats: Oltenita - km 216
Datum: 4 t/m 7 augustus
4 augustus
Vervolg van verslag 23
Na de laatste schoonmaakbeurt, en nog het nodige wat er op het laatst altijd nog
moet gebeuren, nemen we afscheid van Stefan, Rodica en de rest van de Stentor
crew.
Ook moesten we nog naar de Capitania van Oltenita om ons uit te schrijven en aan
te geven wat onze volgende bestemming zou zijn. We moesten ook nog € 10,-/boot
afrekenen als een soort toeristenbelasting zullen we maar zeggen.
Eindelijk gooien we om 5 uur de trossen los, de Zweden wilden nog wel langer
blijven om nog wat te klussen, maar wij wilden graag weer het water op, omdat we
al langer in Oltenita waren gebleven in afwachting van hun.
Ik had nog een tros vast toen de telefoon ging en Anneke uit Portugal aan de
lijn was, wat een telepathie. Zij zaten op een terras in Lagos en waren
nieuwsgierig hoe het ons verging.
Lekker even bijgepraat en uiteraard hen hartelijk bedankt voor de mogelijkheid
om hier in Oltenita zo heerlijk te kunnen verblijven en dat de reparatie aan de
schroefas zo voortreffelijk was gedaan.
Heerlijk een paar uurtjes gevaren, en op km. 409 een mooie ankerplaats gevonden.
Geen geluid meer van de straalafdeling, geen las geluiden meer en in plaats van
een betonnen kade heerlijk water en groen om je heen.
We drinken gezamenlijk wat als er een vissersbootje op ons af komt roeien met 2
mooi ogende vissers erin. Zij laten ons hun vangst tot dan toe zien (3 enorme
vissen) en we geven ze een biertje. Met handen en voeten en het beetje Italiaans
wat ik spreek kunnen we toch nog aardig communiceren. Ze zijn vooral
geïnteresseerd in onzer buitenboordmotor, en in wat voor motor er in de Alegria
zit. Ondertussen krijg ik Hanny na enig aarzelen toch zover, en we vragen de
visser er 1 schoon te maken voor op de grill, het worden er uiteindelijk 2. Ze
willen er eerst niets voor hebben, maar het is hun brood dus we geven ze na enig
aandringen voor ca 6 kg. vis 300.000 lei (€ 7,50) wat waarschijnlijk veel meer
is dan ze er normaal voor krijgen, maar we hebben er met 6 personen rijkelijk
van gegeten. Barina zorgde voor de wijn, Pinta voor de salade.
We hebben voor het eerst de gasgrill, die aan de railing bevestigd kan worden,
gebruikt die we op aanraden van Reyer en Bauk hadden gekocht. Hij deed het
voortreffelijk en de vis was in een mum van tijd gaar. Alweer een gouden avond,
al was het wel donker toen we aan de vis begonnen, zodat je wel op moest passen
voor de graten die je niet zag.
5 augustus
Het begon als een frisse dag, maar in de loop van de dag
werd het weer zomers warm, zeg maar een warme Nederlandse zomerdag.
We varen door een mooi gebied, waar de natuur zeer afwisselend blijft, er is ook
tamelijk wat verkeer op het water. Als we op enig moment wat wind schuin van
voren krijgen kan ik het niet laten en we trekken de genua er bij. Zeilen op de
Donau, het is mogelijk.
We laten de Bulgarije achter ons, en zijn nu aan 2 kanten in Roemenie. Hoef je
niet meer op te letten dat je aan de verkeerde kant aan wal gaat.
De Barina, de langzaamste van ons 3en is al wat vroeger vertrokken, en we komen
vlak na elkaar aan bij km 326 waar een prachtige ankerplaats is. Langs de oever
loopt een weg en regelmatig horen we aanmoedigingskreten tegen het paard voor de
wagen. Auto’s zie je hier niet. Het water is hier zeer vervuild, zodat we geen
trek in zwemmen hebben, alhoewel we het qua temperatuur graag hadden gewild.
Het was gewoon een lekkere dag zonder gekke dingen. De Donau stroomt hier tussen
1,5 en 2,5 kn. en het is aardig voorspelbaar waar de dieptes liggen. Af en toe
ontstaat er een onderstroom zodat je denkt dat er een ondiepte zit, maar dan
staat er bijvoorbeeld nog 12 meter. Er zal wel een kronkel in de bodem zitten
die het water opstuwt, anders heb ik er geen verklaring voor.
6 augustus
We vertrekken relaxed om 10.00 van onze ankerplaats om naar
Cernavoda te varen. Stefan heeft daar een vriend met een ponton, en we bellen
met Stefan om hem te vertellen hoe laat we aan zullen komen, en hij zal terug
bellen voor we er zijn.
De natuur om ons heen is weer afwisselend en mooi.
Om 13 uur naderen we Cernavoda en Stefan heeft nog niet terug gebeld dus bel ik
hem nog maar even, het blijkt dat hij zijn vriend niet kan bereiken.
Als we de Capitania aanroepen over de marifoon, komt er na enige tijd iemand die
goed engels spreekt. Wij moeten melden waar we zijn ingeklaard, en dan krijgen
we te horen “you are free to go anywhere”, heel iets anders als de ervaring met
de capitania in Oltenita.
De engels sprekende man, die door de marifoon zegt het hoofd van de politia
frontiera te zijn, dirigeert ons naar een ponton van “een vriend van hem”;
iedereen heeft hier vrienden. Maar hij waarschuwt wel dat er altijd iemand bij
de boten moet blijven, want ze zijn niet verantwoordelijk voor diefstal o.i.d.
Ik vraag hem om een bewaker te regelen en na 1,5 uur komt hij met een bewaker
aan, een vriendelijk ogende jongeman, goed gekleed en die wil wel voor 1.000.000
lei (€25,-) tot 12 uur de schepen bewaken, waarschijnlijk veel te veel voor
lokale omstandigheden, maar we delen het door 3 dus geen gezeur, goed geregeld.
Wat we voor de ligplaats moeten betalen blijft nog een raadsel, “a fair price”.
Er worden 2 taxi’s besteld en we gaan naar Cernavoda voor 50.000 Lei per taxi
John en Lisa wilden een pakje versturen naar Zweden maar dit bleek hiervandaan 2
x zoveel te kosten als de waarde van het pakketje, het lokale postkantoor had
geen internationale service, ergens anders vandaan moet het veel goedkoper
kunnen zeggen ze. Dus onverrichter zake de stad in. Het is een tamelijk
welvarende stad, er zijn redelijk onderhouden huizen, geasfalteerde wegen in
redelijke conditie, en veel redelijke auto’s voor de deur.
We wandelen wat rond, er wordt geld gewisseld, wat hier ook met maestro, visa,
etc. uit de muur komt, dus dat is allemaal al wel voor elkaar.
Lisa gaat naar de kapper 60.000 Lei (€1,5) en wij drinken 6 consumpties voor
80.000 Lei.
We wandelen nog wat verder door de stad en komen bij de brug over het kanaal
naar Constanza. Wij zullen daar niet door gaan, maar door de Delta naar Sulina.
We besluiten naar een restaurant te gaan, wat aanbevolen wordt door een engels
sprekende man, waaraan we de weg vragen. Als we daar eenmaal zitten duikt onze
bemiddelaar van die middag weer op en hij vraagt me even mee te komen voor
“personal matter”. Blijkt dat hij met ons het ponton wil afrekenen, want zijn
vriend is manager en die houdt zich niet met dergelijke zaken bezig, naar hij
zegt, en hij moest weg voor het weekend. We komen € 35, overeen voor de 3
schepen, een redelijke prijs en ik doe er € 5,- bij voor zijn bemiddeling en
tevreden stapt hij in zijn mercedes. (ik ben benieuwd hoeveel zijn vriend er van
krijgt, als hij die al wat krijgt. Al met al wel een beetje een louche figuur.
’s Middags met zijn uniform leek het nog wel wat, maar nu in zijn zwembroek en
t-shirt ziet hij er niet uit)
Wij drinken eerst een lekkere gin tonic, en nog een, voor we gaan eten.
We bestellen als voorgerecht brochettes met hot sauce, waarvan we verwachtten
dat het een pen met vlees en saus zou zijn, maar het bleek heerlijke bruscetta
(geroosterd brood met gekruide tomaten, ui e.d.) te zijn.
Als hoofdgerecht nemen we allemaal wat anders, ik besluit tot een Roemeense
specialiteit wat volgens de serveerster erg lekker was, en alles was werkelijk
erg smakelijk, e.e.a. weggespoeld met ondertussen onze lekkere Roemeense
huiswijn cabernet sauvignon “Murfatlar”. Voor 6 personen rekenen we voor het
gehele diner inclusief alle drank 2.250.000 lei af (€ 55,-).
Als we aan boord komen meldt de bewaker dat er niets gebeurd is, hij vertelde
verder trots dat hij met zijn vriendin allerlei foto’s gemaakt heeft van hen op
de boten.
We besluiten de avond met een Irish Coffee. (home made natuurlijk) Het wordt een
onrustige nacht, met veel geschreeuw van de grote schepen en geblaf van de wilde
honden. Morgen maar weer inhalen.
7 augustus
Het regent en het is 22-24 oC, de hele dag blijft het zo.
Alleen het regenen houdt op, maar het blijft koel en ik trek zelfs een extra
t-shirt aan. We zijn duidelijk al aan hogere temperaturen gewend.
Hanny leest binnen een boek en ik vaar heerlijk ontspannen met een muziekje over
de Donau.
Er is hier aardig wat verkeer van vrachtschepen op het water. Ook komt er een
combinatie van 2 kajaks voorbij met een motortje ertussen met 4 Duitsers erin,
wat je hier al niet tegen komt.
Aan beide kanten zien we tamelijk veel “campings”, met veel tenten en een enkele
caravan.
Langs een van de oevers zien we over honderden meters allemaal plastic flessen
en andere rotzooi liggen, zonde; hier zou wat aan moeten gebeuren. En wat in de
Donau gegooid wordt wat je niet ziet is nog veel vuiler waarschijnlijk.
Verder is het mede door het weer een van de “saaiere” dagen, waar we op de motor
wel weer aardig wat kilometers maken.
We komen nog wel onder een brug door die bij hoog water 17.70 m. is, exact onze
doorvaarthoogte, maar er zijn nog de nodige meters ruimte tussen de brug en onze
antenne. Het water is dus niet te hoog, al kijk je toch altijd weer gespannen
omhoog en besluit ik zelfs om achterstevoren langzaam onder de brug door te
zakken. (dan kun je altijd weer vol gas tegen de stroom in vooruit).
We varen door naar km 216 waar een mooie ankerplaats is. We eten spagetti
carbonara met cantharellen van de buurvrouw en yoghurt met zelfgemaakte
kersensiroop van Rodica.
Als we naar bed willen gaan begint buiten een man luid te schreeuwen, ik denk
eerst dat het van de wal komt, maar als ik met mijn zaklamp rondschijn blijkt
het een man te zijn in een vissersbootje in het pikkedonker. Hij komt naar ons
toe en het blijkt dat hij al aardig wat gedronken moet hebben want er komt geen
begrijpelijk woord uit, hij probeert aan boord te klimmen, maar dat verhinderen
we. Als we hem een biertje geven gaat hij luid zingend weer verder, we horen hem
nog een hele tijd luidkeels galmen.