Reisverslag 24

Plaats: Oltenita - km 216

Datum: 4 t/m 7 augustus

4 augustus

Vervolg van verslag 23
Na de laatste schoonmaakbeurt, en nog het nodige wat er op het laatst altijd nog moet gebeuren, nemen we afscheid van Stefan, Rodica en de rest van de Stentor crew.
Ook moesten we nog naar de Capitania van Oltenita om ons uit te schrijven en aan te geven wat onze volgende bestemming zou zijn. We moesten ook nog € 10,-/boot afrekenen als een soort toeristenbelasting zullen we maar zeggen.
Eindelijk gooien we om 5 uur de trossen los, de Zweden wilden nog wel langer blijven om nog wat te klussen, maar wij wilden graag weer het water op, omdat we al langer in Oltenita waren gebleven in afwachting van hun.
Ik had nog een tros vast toen de telefoon ging en Anneke uit Portugal aan de lijn was, wat een telepathie. Zij zaten op een terras in Lagos en waren nieuwsgierig hoe het ons verging.
Lekker even bijgepraat en uiteraard hen hartelijk bedankt voor de mogelijkheid om hier in Oltenita zo heerlijk te kunnen verblijven en dat de reparatie aan de schroefas zo voortreffelijk was gedaan.
Heerlijk een paar uurtjes gevaren, en op km. 409 een mooie ankerplaats gevonden.
Geen geluid meer van de straalafdeling, geen las geluiden meer en in plaats van een betonnen kade heerlijk water en groen om je heen.
We drinken gezamenlijk wat als er een vissersbootje op ons af komt roeien met 2 mooi ogende vissers erin. Zij laten ons hun vangst tot dan toe zien (3 enorme vissen) en we geven ze een biertje. Met handen en voeten en het beetje Italiaans wat ik spreek kunnen we toch nog aardig communiceren. Ze zijn vooral geïnteresseerd in onzer buitenboordmotor, en in wat voor motor er in de Alegria zit. Ondertussen krijg ik Hanny na enig aarzelen toch zover, en we vragen de visser er 1 schoon te maken voor op de grill, het worden er uiteindelijk 2. Ze willen er eerst niets voor hebben, maar het is hun brood dus we geven ze na enig aandringen voor ca 6 kg. vis 300.000 lei (€ 7,50) wat waarschijnlijk veel meer is dan ze er normaal voor krijgen, maar we hebben er met 6 personen rijkelijk van gegeten. Barina zorgde voor de wijn, Pinta voor de salade.
We hebben voor het eerst de gasgrill, die aan de railing bevestigd kan worden, gebruikt die we op aanraden van Reyer en Bauk hadden gekocht. Hij deed het voortreffelijk en de vis was in een mum van tijd gaar. Alweer een gouden avond, al was het wel donker toen we aan de vis begonnen, zodat je wel op moest passen voor de graten die je niet zag.

5 augustus

Het begon als een frisse dag, maar in de loop van de dag werd het weer zomers warm, zeg maar een warme Nederlandse zomerdag.
We varen door een mooi gebied, waar de natuur zeer afwisselend blijft, er is ook tamelijk wat verkeer op het water. Als we op enig moment wat wind schuin van voren krijgen kan ik het niet laten en we trekken de genua er bij. Zeilen op de Donau, het is mogelijk.
We laten de Bulgarije achter ons, en zijn nu aan 2 kanten in Roemenie. Hoef je niet meer op te letten dat je aan de verkeerde kant aan wal gaat.
De Barina, de langzaamste van ons 3en is al wat vroeger vertrokken, en we komen vlak na elkaar aan bij km 326 waar een prachtige ankerplaats is. Langs de oever loopt een weg en regelmatig horen we aanmoedigingskreten tegen het paard voor de wagen. Auto’s zie je hier niet. Het water is hier zeer vervuild, zodat we geen trek in zwemmen hebben, alhoewel we het qua  temperatuur  graag hadden gewild.
Het was gewoon een lekkere dag zonder gekke dingen. De Donau stroomt hier tussen 1,5 en 2,5 kn. en het is aardig voorspelbaar waar de dieptes liggen. Af en toe ontstaat er een onderstroom zodat je denkt dat er een ondiepte zit, maar dan staat er bijvoorbeeld nog 12 meter. Er zal wel een kronkel in de bodem zitten die het water opstuwt, anders heb ik er geen verklaring voor.

6 augustus

We vertrekken relaxed om 10.00 van onze ankerplaats om naar Cernavoda te varen. Stefan heeft daar een vriend met een ponton, en we bellen met Stefan om hem te vertellen hoe laat we aan zullen komen, en hij zal terug bellen voor we er zijn.
De natuur om ons heen is weer afwisselend en mooi.
Om 13 uur naderen we Cernavoda en Stefan heeft nog niet terug  gebeld dus bel ik hem nog maar even, het blijkt dat hij zijn vriend niet kan bereiken.
Als we de Capitania aanroepen over de marifoon, komt er na enige tijd iemand die goed engels spreekt. Wij moeten melden waar we zijn ingeklaard, en dan krijgen we te horen “you are free to go anywhere”, heel iets anders als de ervaring met de capitania in Oltenita.
De engels sprekende man, die door de marifoon zegt het hoofd van de politia frontiera te zijn, dirigeert ons naar een ponton van “een vriend van hem”; iedereen heeft hier vrienden. Maar hij waarschuwt wel dat er altijd iemand bij de boten moet blijven, want ze zijn niet verantwoordelijk voor diefstal o.i.d. Ik vraag hem om een bewaker te regelen en na 1,5 uur komt hij met een bewaker aan, een vriendelijk ogende jongeman, goed gekleed en die wil wel voor 1.000.000 lei (€25,-) tot 12 uur de schepen bewaken, waarschijnlijk veel te veel voor lokale omstandigheden, maar we delen het door 3 dus geen gezeur, goed geregeld.
Wat we voor de ligplaats moeten betalen blijft nog een raadsel, “a fair price”.
Er worden 2 taxi’s besteld en we gaan naar Cernavoda voor 50.000 Lei per taxi
John en Lisa wilden een pakje versturen naar Zweden maar dit bleek hiervandaan 2 x zoveel te kosten als de waarde van het pakketje, het lokale postkantoor had geen internationale service, ergens anders vandaan moet het veel goedkoper kunnen zeggen ze. Dus onverrichter zake de stad in. Het is een tamelijk welvarende stad, er zijn redelijk onderhouden huizen, geasfalteerde wegen in redelijke conditie, en veel redelijke auto’s voor de deur.
We wandelen wat rond, er wordt geld gewisseld, wat hier ook met maestro, visa, etc. uit de muur komt, dus dat is allemaal al wel voor elkaar.
Lisa gaat naar de kapper 60.000 Lei (€1,5) en wij drinken 6 consumpties voor 80.000 Lei.
We wandelen nog wat verder door de stad en komen bij de brug over het kanaal naar Constanza. Wij zullen daar niet door gaan, maar door de Delta naar Sulina.
We besluiten naar een restaurant te gaan, wat aanbevolen wordt door een engels sprekende man, waaraan we de weg vragen. Als we daar eenmaal zitten duikt onze bemiddelaar van die middag weer op en hij vraagt me even mee te komen voor “personal matter”. Blijkt dat hij met ons het ponton wil afrekenen, want zijn vriend is manager en die houdt zich niet met dergelijke zaken bezig, naar hij zegt, en hij moest weg voor het weekend. We komen € 35, overeen voor de 3 schepen, een redelijke prijs en ik doe er € 5,- bij voor zijn bemiddeling en tevreden stapt hij in zijn mercedes. (ik ben benieuwd hoeveel zijn vriend er van krijgt, als hij die al wat krijgt. Al met al wel een beetje een louche figuur. ’s Middags met zijn uniform leek het nog wel wat, maar nu in zijn zwembroek en t-shirt ziet hij er niet uit)
Wij drinken eerst een lekkere gin tonic, en nog een, voor we gaan eten.
We bestellen als voorgerecht brochettes met hot sauce, waarvan we verwachtten dat het een pen met vlees en saus zou zijn, maar het bleek heerlijke bruscetta (geroosterd brood met gekruide tomaten, ui e.d.) te zijn.
Als hoofdgerecht nemen we allemaal wat anders, ik besluit tot een Roemeense specialiteit wat volgens de serveerster erg lekker was, en alles was werkelijk erg smakelijk, e.e.a. weggespoeld met ondertussen onze lekkere Roemeense huiswijn cabernet sauvignon “Murfatlar”. Voor 6 personen rekenen we voor het gehele diner inclusief alle drank 2.250.000 lei af  (€ 55,-).
Als we aan boord komen meldt de bewaker dat er niets gebeurd is, hij vertelde verder trots dat hij met zijn vriendin allerlei foto’s gemaakt heeft van hen op de boten.
We besluiten de avond met een Irish Coffee. (home made natuurlijk) Het wordt een onrustige nacht, met veel geschreeuw van de grote schepen en geblaf van de wilde honden. Morgen maar weer inhalen.

7 augustus

Het regent en het is 22-24 oC, de hele dag blijft het zo. Alleen het regenen houdt op, maar het blijft koel en ik trek zelfs een extra t-shirt aan. We zijn duidelijk al aan hogere temperaturen gewend.
Hanny leest binnen een boek en ik vaar heerlijk ontspannen met een muziekje over de Donau.
Er is hier aardig wat verkeer van vrachtschepen op het water. Ook komt er een combinatie van 2 kajaks voorbij met een motortje ertussen met 4 Duitsers erin, wat je hier al niet tegen komt.
Aan beide kanten zien we tamelijk veel “campings”, met veel tenten en een enkele caravan.
Langs een van de oevers zien we over honderden meters allemaal plastic flessen en andere rotzooi liggen, zonde; hier zou wat aan moeten gebeuren. En wat in de Donau gegooid wordt wat je niet ziet is nog veel vuiler waarschijnlijk.
Verder is het mede door het weer een van de “saaiere” dagen, waar we op de motor wel weer aardig wat kilometers maken.
We komen nog wel onder een brug door die bij hoog water 17.70 m. is, exact onze doorvaarthoogte, maar er zijn nog de nodige meters ruimte tussen de brug en onze antenne. Het water is dus niet te hoog, al kijk je toch altijd weer gespannen omhoog en besluit ik zelfs om achterstevoren langzaam onder de brug door te zakken. (dan kun je altijd weer vol gas tegen de stroom in vooruit).
We varen door naar km 216 waar een mooie ankerplaats is. We eten spagetti carbonara met cantharellen van de buurvrouw en yoghurt met zelfgemaakte kersensiroop van Rodica.
Als we naar bed willen gaan begint buiten een man luid te schreeuwen, ik denk eerst dat het van de wal komt, maar als ik met mijn zaklamp rondschijn blijkt het een man te zijn in een vissersbootje in het pikkedonker. Hij komt naar ons toe en het blijkt dat hij al aardig wat gedronken moet hebben want er komt geen begrijpelijk woord uit, hij probeert aan boord te klimmen, maar dat verhinderen we. Als we hem een biertje geven gaat hij luid zingend weer verder, we horen hem nog een hele tijd luidkeels galmen.