17 juni 2004

Marieke is gisteravond door Wolfgang gebracht en ze heeft heerlijk op het bed achterin overnacht. Wolfgang had ook nog een andere slangtule meegenomen; deze paste wel echter de afdichting was niet goed. Dit valt met enig vijlwerk wel op te lossen, dus de oplossing voor het probleem is in zicht.

Marieke zit als eerst buiten te genieten van de mooie omgeving. We gooien om 9.00 uur de trossen los in Erlenbach. Het weer is prachtig en we varen tussen de bergen door. Marieke geniet ook zichtbaar en heeft aan het eind van de dag een gezonde blos op de wangen. De nichtjes kunnen lekker bijkletsen onder het genot van koffie met “ koek van tante Ine”.

Marieke komt er achter dat dicht bij hun woonplaats allerlei mooie plekjes zijn waar ze zich nauwelijks van bewust zijn.

In Wertheim zijn we aan de kade gaan liggen waar normaal rondvaartboten liggen. (de haven was te ondiep) even de benen strekken en op een terras een fantastische ijscoup gegeten. Na nog wat rondgekeken te hebben en wat inkopen te hebben gedaan zijn we weer verder gevaren.

Het blijkt toch niet altijd eenvoudig een geschikte ligplaats te vinden, veelal voor te kleine boten en te ondiep. Ankeren is wel mogelijk, maar we moesten Marieke ook nog weer aan land zetten op een plek waar Wolfgang haar weer op kon pikken. Uiteindelijk vonden we langszij van een vrachtschip in Marktheidenfeld een goede ligplaats, waar Wolfgang voor de kade kon komen met de auto.

We hebben nog even met zijn vieren gegeten en toen zijn Marieke en Wolfgang vertrokken. Jammer dat we afscheid moeten nemen, ze was nog graag wat verder meegevaren.

De schipper van de vrachter waar we naast lagen, zat wel verlegen om een praatje en bleef maar hangen aan de railing. Ik ben blij dat ik hem niet aan boord uitnodigde (hij was niet zo schoon), anders waren we er nooit vanaf gekomen. Uiteindelijk verdreef een stortbui hem naar binnen en hebben we hem pas de volgende ochtend weer gezien.

De brandstofmeter begint wel te zakken, maar we kunnen waarschijnlijk nog wel een dag verder, want het verbruik was aanzienlijk lager dan op de Rijn. Ook het olieverbruik is bijna weer nihil, waar er op de Rijn toch dagelijks wel een half litertje bij moest.

18 juni

De barometer is gedaald; dat is te merken, het is kil, bewolkt en af en toe een buitje. Warm aankleden dus maar.

Het weer nodigt ook niet uit om ergens een stad in te gaan, we varen dus lekker door langs prachtige dorpen, tussen groene berghellingen vol met druivenranken, vogelgetsjilp afgelost door een af en toe voorbij komende trein.

Het is rustig op de Main, weinig vrachtverkeer, nagenoeg geen watersport en de sluizen lijken wel op ons te wachten. Meestal kunnen we er in varen en schutten ze ons direct. We zijn ook een tijd achter een joekel van een cruiseschip, de “Elegant Lady” uit Rotterdam aan geschut. Dit schip was misschien maar 40 cm smaller dan de sluis, ze zetten dan de hoofdmotoren bij om het wassende water langs de romp door te stuwen, anders verstoppen ze de sluis gewoon.

Zelf schutten we nu bij voorkeur zonder vast te maken, ik houd de boot achter in de sluis in het midden van het water en corrigeer af en toe de kop met de boegschroef. Dit gaat probleemloos en zo hoeven we niet tegen de vieze door algen begroeide sluiswand aan te hangen. Ik ben benieuwd hoe dat gaat als we straks met neergaande sluizen te maken krijgen.

Het verval van de sluizen varieert hier van 2,75 m. tot bijna 7 m.

In de buurt van Würzburg kunnen we eindelijk tanken. Er kan 120 liter bij; dit betekent dat het verbruik inclusief nog een stukje Rijn terug gelopen is naar 3,25 liter per uur bijna de helft van wat er op de Rijn doorging. Dit lijkt dus een heel stuk beter zo.

Als we Würzburg naderen komen we langs een groot veld vol podia waar meerdere muziekbands van zich zullen laten horen, ook wordt er een gigantische achtbaan opgebouwd.

Het blijkt te gaan om de viering van 100 jaar industriehaven Würzburg.

De stad is prachtig, vanaf het water kom je onder een heel oude brug door in de sluis, met aan de ene kant een geweldig kasteel en aan de andere kant de stad.

Direct achter de sluis is aan de stadkant een haventje waar we door de vrouw van de havenmeester naar de wal gedirigeerd worden. Maar daar lopen we meters uit de wal al vast ondanks dat ze zei dat het makkelijk moest kunnen. Dus toch maar aan de buitenkant van de steiger bij mensen uit Mannheim langszij aan een Pedro. Als je een stalen jacht ziet is het meestal van Nederlandse makelij. Verder zie je regelmatig haventjes met kleine polyester (speed)bootjes. We besluiten hier een dagje te blijven en de stad verder te verkennen.

’s Avonds nog een wandeling gemaakt en een biertje gedronken in een cafe met televisie waar voetbal werd gekeken.

19 juni

Wurzburg bekeken, fraaie kerken en veel winkels, er wonen 120.000 inwoners en alles is er te vinden. Al met al hebben we meer dan 4 uur rondgewandeld en uiteindelijk op ons eigen

achterdek een drankje genomen. Ik heb eindelijk ook tijd voor een boek, dus lekker onderuit op de bank. Ik ben begonnen met “koningin Noor” een biografie van de koningin van Jordanie, een boeiend boek.

De televisie heeft hier ook goede ontvangst en Duitsland - Lattvia hebben we aan boord gezien.

Voor Nederland – Tsjechie zijn we naar het cafe van gisteravond gegaan, en onder het genot van een Pizza hebben we daar de eerste helft gekeken, dat leek erop 2-1, maar door de oorverdovende herrie van de veel te luide TV besloten we aan boord de tweede helft te bekijken, dat was maar goed ook bleek, van de schrik heb ik nog een sigaar opgestoken, wat jammer 2-3.

Kai en Ellen, onze vrienden uit Noorwegen belden, dat ze waarschijnlijk maandag in de buurt zijn. Ze zijn op doorreis naar Slovenie, ze zullen proberen ons op te zoeken.

20 juni

Om 8.40 uur uit Wurzburg vertrokken, we hebben pech dat we net achter een grote duwcombinatie door de sluis gaan, achter zo’n boot is het honderden meters erg wild water, wat erg onrustig stuurt en het heeft geen zin ze in te halen want bij de volgende sluis, die hier tussen 6 a 10 km. regelmatig weer opduikt, moet je er toch weer achter aansluiten.

We halen hem toch maar regelmatig weer in, dan vaart het in ieder geval rustiger.

Het weer is vandaag prima, bewolkt met af en toe een doorbrekende zon, met een trui aan is het aangenaam aan boord.

De omgeving is veel platter. We zijn inmiddels bijna op het hoogste punt aangeland; daarom zien we de bergen niet meer om ons heen, denk ik. Het lijkt wat meer op heuvelachtige streken in Nederland.

Als ik dit schrijf is het bijna 6 uur en het is weer zonnig weer. We hopen vandaag tot aan

Schweinfurt te komen. De “almanak”, die we gebruiken, belooft ons een heel mooi plekje om te overnachten. Net een sluis gehad van 6,3 meter verval. Ondertussen zitten we nu weer achter die immens grote bak, dus opletten en hopen dat het toch een beetje opschiet. Het is bijna onmogelijk in te halen, want het water is niet zo breed.

We hebben het gered, los van de duwcombinatie tussen 2 sluizen, doordat we ver voor de duwcombi bij een sluis kwamen die met een halve kamer (sluis) draaide voor een kleiner vrachtschip waar we bij konden.

Hanny had een idyllisch doel gesteld wat vrij ver lag, eenmaal daar aangekomen konden wij er niet in, te ondiep en voor kleinere schepen. We moesten toen wel verder, en het eindresultaat is dat we toch vlak voor Schweinfurt in een industriehaven aangelegd hebben, net voor de duisternis invalt, om 10.30 uur aan een grote kade. Morgen zien we wel verder.

Nu eerst de kachel aan en een cognacje. Lekkere jazz op de radio, en de dag is weer goed.

Het traject wat we vandaag hebben afgelegd is werkelijk een van de mooiste trajecten tot nu toe. Tussen allerlei velden wijnranken door in een adembenemende Main met zeer fraaie oevers, bij een prachtige avondzon.