4 juli

Gisteravond nog op de fiets Krems in geweest, een heel erg mooie stad net vele musea, terrasjes, restaurants, etc., beslist de moeite waard om nader mee kennis te maken.

Helaas pech, op de terugweg naar de boot valt Hanny bij een steile helling bij het te haastig afstappen van de fiets op haar knieën, blauw en geschaafd.

Om de knieën rust te gunnen besluiten we niet meer naar het klooster te gaan, maar om weer een stukje verder te varen. (Als ik dit schrijf gaat het al weer goed)

We hebben wel uit de verte een paar foto’s van het kolossale klooster geschoten, het moet het meest protserige klooster in Oostenrijk zijn, waar de Abt zich wou meten met zijn vriend de keizer.

Het weer is prachtig als we vertrekken en de zon schijnt, maar in de loop van de dag steekt er een harde wind op recht van voren, zodanig dat we besluiten de sprayhood op te zetten om in de luwte te zitten;  achter het kapje is het niet koud.

De natuur gaat weer van bergachtig tot vrij vlak, de Donau is plaatselijk wel zo breed als de Wijde EE, en de diepgang varieert van 3,7 tot 18 m.

Onderweg komen we weer de roeiboten tegen waar we eerder in Melk mee aan de steiger lagen, ze schieten ook al aardig op richting Wenen.

Langs de oever zien we hier voor het eerst meerdere zeilverenigingen, en bij een vereniging staat een 420 op de kant op een draaischijf waaromheen diverse mensen blijkbaar een zeilcursus volgen.

En warempel, we komen ook een zeilend kajuitjachtje tegen, die tegen de stroom in langs de kant kruipt. Je moet hier wel wind hebben om tegen de stroom in te komen. We zwaaien lachend tegen elkaar.

Het verenigingsleven is hier beduidend anders ingericht als bij ons.In Krems onze laatste haven was net een nieuw verenigingsgebouw neergezet, er waren wel gasten douches, etc. maar in het clubgebouw kon je als buitenstaander niet terecht. Alle leden hadden in een grote wand een eigen koelkast met hun eigen natje en droogje, en ze verbleven op de haven als op een camping, met af en toe een paar uurtjes varen, maar dan kom je voor de avond weer op de club waar grote tafels staan waar de clubleden vaak gezamenlijk eten, etc. Er staat buiten ook een centrale grill door iedereen te gebruiken en er is een keuken in het clubgebouw voor gezamenlijk gebruik.

Om 16.30 uur komen we aan bij de Kuchelauer Jachthaven, 10 km. voor Wenen waar we tanken (100 ltr. op 31 uur varen, 3,3 ltr./uur, bij gemiddeld 2500 toeren) en we krijgen een mooie plek achterin de haven krijgen. De haven biedt gasten de eerste nacht gratis, en verder moeten we € 23,-/nacht betalen. De diesel kost hier hetzelfde als in Nederland.

Daan en Miranda komen hier morgen aan boord, Mark en Jetta blijven helaas in Sneek achter omdat de vader van Jetta in het ziekenhuis is opgenomen.

5 juli

Een klus-dag in afwachting van de jeugd. De mast ligt plat dus ik kan er mooi bij om 2 vlaggelijnblokjes aan de zalingen te poppen. Ook lijkt de douchepomp het te hebben begeven. Na veel doormeten kom ik er achter dat de schakelaar een beetje gecorrodeerd is en met enig freubelwerk doet hij het weer. Hanny maakt de boot van binnen schoon (de jeugd komt immers en dan moet alles wel netjes zijn, en de bedden opgemaakt).

Daan belde om 17.45 uur dat ze ongeveer 19.15 a 19.30 bij ons dachten te zijn, en we zouden dan nog gezamenlijk eten. Om 20.15 eindelijk de bekende toeter op de kade en lachende gezichten, ze hadden zich nog flink verreden in Wenen, dat heb je als je denk op een routeplanner van Internet te kunnen koersen zonder kaart.

Heel fijn dat ze er gezond en wel zijn, en we gaan onmiddellijk naar het Donau restaurant bij de haven. We bestellen en drankje, de wijn was niet gekoeld dus wat is er aan de hand? De electriciteit was uitgevallen en na 5 a 10 min. zou dat hersteld zijn, er was iemand onderweg. Zo lang konden we nog wel wachten, dus …., maar na 10 min. kwam het hoge woord er uit, nichts geht mehr, dus ons drankje opgedronken en op zoek naar een andere eettent waar de keuken nog open was om deze tijd. De eerste had alleen nog maar “kalte Kueche”, dat was niks, de volgende was nog gewoon open, en we bestellen, maar….. dit was op, dat was op nou honger maakt rouwe bonen zoet, dus we hebben gegeten wat er nog wel was en dat ging nog wel. Een leuke entree voor de jeugd dus. Maar het was gezellig en we zaten leuk in een eettuin onder de wijnranken, dat maakte veel goed.

6 juli

Niet te vroeg, de jeugd was moe, maar ook niet te laat (we wilden Wenen zien) opgestaan, en met de trein die werkelijk op 50m. van de haven een halte heeft naar hartje Wenen. Ideaal zo met trein en metro, je koopt een 24 uurs kaart voor € 5 p.p. en dan kun je maar raak reizen, en snel. We hebben op zijn langst misschien 3 min. gewacht voor een aansluiting.

In Wenen ook weer een schitterende kathedraal bezocht, hoewel hier de plafionds niet beschilderd waren, was er veel aandacht besteed aan afwerking van de kolommen met allerlei voorstellingen en beelden in beton-grijs. Een heerlijke kop capucino met erg lekkere taartjes voor een onbehoorlijke prijs (€ 27,-) maar vooruit maar, daarvoor zat je ook het het mooiste terras van Wenen. Het was bewolkt en fris weer, dus wij hadden het maar net warm genoeg want in ons optimisme waren we alleen met een shirtje aan de stad ingegaan. Er vielen zelfs wat spatjes. Met de metro ook naar Schoenbrunn geweest, waar we een toer door het eind van de 19^e eeuw hebben gemaakt door de keizerlijke vertrekken, ze wisten wel wat mooi was, zeker de moeite waard. Het was schitterend en Sissie speelt nog steeds een belangrijke rol. De tuinen nog bezocht en daarna zijn we weer met de metro naar de hoogste toren in Wenen gegaan (zeg maar onze Euromast), waar we op 160 m. hoogte hebben gegeten. Tijdens het eten knapte het weer wat op en werd de horizon allengs verder gelegd. Een prachtige plek met overzicht over heel Wenen. Zo konden we de Prater zien, en zelfs onze haven. Daan heeft nog even overwogen om hier te bungy-jumpen (ze hebben daar een speciale stelling voor aan deze mast), maar 152 m. vond hij toch ook te veel.

Moe maar voldaan naar de boot terug, waar we de dag hebben bezegeld met koffie en appeltaart van oma, die Daan en Miranda hadden meegekregen.